به گزارش اقتصادنامه به نقل از "نیم‌تا"، مالکیت تعداد زیادی از این رسانه‌ها بر عهده افرادی "بازاریاب" و "ناخبرنگار" بوده که صرفا به دلیل داشتن ارتباطاتِ بنگاهی و توانِ بازاریابی اقدام به تاسیس این رسانه‌ها کرده‌اند.

تعداد رسانه‌هایی که از سوی "بازاریابان" و "ناخبرنگاران" مدیریت می‌شوند بسیار بالاست. فقر مطلب در آنها موج می زند. فاقد هرگونه خلاقیت در انتشار مطالب بوده و به زبان گویاتر از دانشِ رسانه‌ای و توان نوشتن بی‌بهره‌اند و گردانندگانِ آنها کمترین مطالعات را در حوزه‌های تخصصی خود دارند.

این رسانه‌ها صرفا با چرب زبانی، تملق گویی و اظهارِ ارادت و چاکری در نوشته‌هایشان به دنبال کسب منابع مالی هستند.

گردانندگانِ این "شِبهِ رسانه‌ها" اصولا با کتاب بیگانه‌اند. دانشی از ادبیاتِ علوم اجتماعی، سیاسی و اقتصادی ندارند و فقط به دنبال آن هستند که از بنگاه‌ها آگهی بگیرند و اگر آن بنگاه به هر دلیل نخواست همکاری کند، با روش‌های غیر‌حرفه‌ای و انتشار متن‌هایی، اقدام به تخریب بنگاه مربوطه یا مسوولان آن می‌کنند.

بسیاری از این افراد به جای خبرنویسی، گزارش نویسی، تنظیم گفت‌و‌گو و یادداشت نویسی، به صورت حرفه‌ای، عموما عینِ مطالبی که روابط عمومی‌ها منتشر می‌کنند را بدون هیچ خلاقیتی و با اشتباه‌های نگارشی و حتی محتوایی نشر می‌دهند.

به گزارش "نیم‌تا"، امروز در فضای مجازی با خبر و گزارش به معنای واقعی روبرو نیستیم. آنچه منتشر می شود صرفا متونِ هماهنگی از سوی روابط عمومی‌هاست تا گفته‌های مسئولانِ مرتبط خود، که گاه غلط‌های فاحشی نیز در آن دیده می شود را منتشر کنند.

از سویی دیگر بازاریابانِ ناخبرنگار، با ادبیات ژونالیستی و خبرنگاری حرفه‌ای، کمترین آشنایی را دارند و صرفا به مانند یک ربات نقش بازنشر و مطالبی که از سوی بنگاه‌های مختلف تهیه می‌شود را به عهده می‌گیرند و یارِ خوبِ روابط عمومی‌هایِ کمیت گرا هستند. برای این افراد، جلبِ نظرِ مدیرانِ روابط عمومی، با ارزش‌تر از هر چیز دیگری‌ست. به عبارت دیگر آنان حکم تایید مطالبِ خود را از روابط عمومی‌ها دریافت می‌کنند نه افکار عمومی.

این نوع رسانه ها در واقع همان صفحات آگهی روزنامه ها هستند که به طرزی بسیار غیرحرفه‌ای در سطح فضای مجازی جولان می‌دهند. برای چنین شِبهِ رسانه‌هایی صرفا کسب درآمد مهم بوده و به دانش افکار عمومی، چیزی را اضافه نمی کنند.

در این میان لازم است مدیران روابط عمومیِ سازمان‌ها و بنگاه‌هایِ اقتصادیِ معتبر و شرکت‌های بزرگ، با شناخت این ناخبرنگاران، سیستم غربالگری را در پیش گیرند و رسانه‌ها را بر اساس درجه کیفی و میزان تاثیرگذاری بر مخاطبانِ تخصصی دسته‌بندی کنند.

همچنین بهتر است رسانه‌هایِ حرفه‌ای و خبرنگارانِ باسابقه نیز مراقب باشند تا در دام چنین سبک‌هایی برای اطلاع رسانی نیفتند و وارد رقابت با بازاریابانِ ناخبرنگار، در ارسالِ مطالبِ پر نقصِ نشوند.

جامعه رسانه‌ای کشور نیازمند تولید محتوا به صورت حرفه‌ای و پیاده کردن اصول روزنامه‌نگاری با سطح بالاست. از این رو بهتر است تا با تولیدِ مطالبِ اختصاصی در راستای حل مسائل کلان سازمان‌ها و بنگاه‌های اقتصادیِ گام بردارند.